Πωλ Βερλαίν - Το οικείο μου όνειρο

Συχνά έχω τούτο το παράξενο και διαπεραστικό όνειρο

μιας γυναίκας άγνωστης που αγαπώ και με αγαπά

και που όμως δεν είναι κάθε φορά ούτε ακριβώς η ίδια

αλλά ούτε και κάποια άλλη, και με αγαπά και με καταλαβαίνει

Γιατί εκείνη με καταλαβαίνει και η καρδιά μου είναι διάφανη

για αυτή μονάχα˙ και τον ιδρώτα του χλωμού προσώπου μου

μονάχα αυτή ξέρει να δροσίζει με το κλάμα της

Να είναι άραγε καστανή, ξανθιά ή κοκκινομάλλα; Δε ξέρω

Το όνομά της; Θυμάμαι πως είναι γλυκό και εύηχο

σαν τα ονόματα των αγαπημένων που μας στέρησε η ζωή

Το βλέμμα της είναι όμοιο με το βλέμμα των αγαλμάτων

και όσον αφορά τη φωνή της, απόμακρη και ήρεμη και σοβαρή,

με τη χροιά αγαπημένων φωνών που σώπασαν........