Ο ήχος της σιωπής

Γεια σου σκοτάδι, παλιέ μου φίλε,
ήρθα να μιλήσω μαζί σου και πάλι,
επειδή ένα όραμα μαλακά έρποντας,
φύτεψε τους σπόρους του, ενώ κοιμόμουν,
και το όραμα που φυτεύτηκε στο μυαλό μου
ζει ακόμη
μέσα στον ήχο της σιωπής.

Σε ανήσυχα όνειρα περπάτησα μόνος
σε στενά λιθόστρωτα δρομάκια,
κάτω από το φωτοστέφανο μιας λάμπας του δρόμου,
σήκωσα το γιακά μου στο κρύο και την υγρασία
όταν τα μάτια μου μαχαιρώθηκαν από την λάμψη μιας λάμπας “νέον”
που έσκισε τη νύχτα
και άγγιξε τον ήχο της σιωπής.

Και τότε στο γυμνό φως είδα
χιλιάδες ανθρώπους.
Ανθρώπους να φλυαρούν χωρίς να μιλούν
Ανθρώπους να ακούν χωρίς να προσέχουν
Ανθρώπους να γράφουν τραγούδια που ο ήχος τους ποτέ δεν φτάνει σ’ αυτιά
Και κανείς να μη τολμά
να διαπεράσει τον ήχο της σιωπής.

Ανόητοι σκέφτηκα, δεν ξέρετε
ότι η σιωπή σαν καρκίνος απλώνεται.
Ακούστε τα λόγια μου που θα μπορούσαν κάτι να σας διδάξουν,
Πάρτε τα χέρια μου που θα μπορούσαν να σας αγγίξουν.
Αλλά οι λέξεις μου σαν σιωπηλές σταγόνες βροχής έπεσαν,
Και αντήχησαν
Στο πηγάδια της σιωπής

Και οι άνθρωποι συνέχισαν να προσκυνούν και να προσεύχονται
στο “νέον” που Θεό το έκαναν.
Και η επιγραφή (του “νέον”) άστραψε ,
σχηματίζοντας λέξεις.
Και η επιγραφή έλεγε: τα λόγια των προφητών

είναι γραμμένα στους τοίχους του μετρό
και στα δωμάτια των λαϊκών σπιτιών.