Μίλα μου σαν την βροχή-Tennessee Williams

Θα έχω ένα μεγάλο δωμάτιο με εξώφυλλα στα παράθυρα...Θα είναι μια εποχή βροχής...βροχής...Και θα μαι τόσο εξαντλημένη ύστερα απο την ζωή μου στην πόλη που δεν θα με νοιάζει που θα ακούω την βροχή...Θα μαι τόσο ήρεμη!
Οι γραμμές θα εξαφανιστούν απ' το πρόσωπό μου.Τα μάτια μου δεν θα'ναι ποτέ πια κόκκινα...Δεν θα χω φίλους.Δεν θα χω ούτε γνωριμίες.Όταν θα νυστάζω θα γυρίζω ήσυχα πίσω στο μικρό ξενοδοχείο.Ο ξενοδόχος θα μου λέει καλησπέρα ΚΥΡΙΑ Τζόουνς και γω μόλις που θα χαμογελάω και θα παίρνω το κλειδί μου.Δεν θα διαβάζω ποτέ εφημερίδες,ούτε

θ 'ακούω ραδιόφωνο.Δεν θα χω την παραμικρή ιδέα απο ότι γίνεται στον κόσμο.Καμία συναίσθηση απο τον χρόνο που θα περνάει...

Κάποια μέρα θα κοιτάξω στον καθρέφτη και θα δω ότι τα μαλλιά µου έχουν αρχίσει να γίνονται γκρίζα και για πρώτη φορά θ’ανακαλύψω ότι ΈΖΗΣΑ σ’ αυτό το µικρό ξενοδοχείο,µε ένα ψεύτικο όνοµα,χωρίς καθόλου φίλους ή γνωστούς ή κανενός είδους σχέσεις,για εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια.Θα με ξαφνιάσει λίγο αλλά δεν θα τρομάξει καθόλου.Θα είμαι ευχαριστημένη που ο χρόνος θα έχει περάσει τόσο εύκολα.

Μια φορά στο τόσο θα πηγαίνω στον κινηματογράφο.Θα κάθομαι στις πίσω σειρές,με όλο αυτό το σκοτάδι γύρω μου...και με εκείνες τις φιγούρες ακίνητες στο πλάι μου,χωρίς να με προσέχουν..Βλέποντας την οθόνη..Φανταστικός κόσμος.Ο κόσμος των παραμυθιών.Θα διαβάζω μεγάλα βιβλία και το ημερολόγιο των νεκρών συγγραφέων.Θα νιώθω πιο πολύ κοντά τους,πολύ περισσότερο απο ότι ένιωσα ποτέ με ανθρώπους που γνώρισα προτού να φύγω απο αυτόν τον κόσμο...Θα είναι γλυκιά και ψυχρή μαζί αυτή η φιλία μου με τους νεκρούς ποιητές γιατί δεν θα μπορώ να τους αγγίξω........ούτε και να απαντάω στις ερωτήσεις τους...Θα μου μιλάνε και δεν θα περιμένουν να τους απαντήσω..και θα νυστάζω ακούγοντας τις φωνές τους να εξηγούν σε μένα τα μυστήρια.Θα με παίρνει ο ύπνος με το βιβλίο ακόμα στα χέρια μου και θα βρέχει...Θα ξυπνάω και θα ακούω την βροχή και θα ξανα-κοιμάμαι..Θα ναι μια εποχή βροχής...βροχής...βροχής...Και τότε, κάποια μέρα,όταν θα έχω κλείσει ένα βιβλίο η θα γυρίζω στο σπίτι,ΜΟΝΗ μου,απο τον κινηματογράφο στις 11 η ώρα την νύχτα-θα κοιτάξω στον καθρέφτη και θα δω ότι τα μαλλιά μου ΈΓΙΝΑΝ άσπρα...Άσπρα...εντελώς άσπρα...Τόσο άσπρα...όσο και ο αφρός στα κύματα...

Θα κρεμάσω τα χέρια μου στο μάκρος του κορμιού μου και τότε θα ανακαλύψω πόσο τρομακτικά ελαφριά και λεπτή έχω γίνει!Ω εγώ πόσο λεπτή θα έχω γίνει!Σχεδόν διαφανής…Όχι πια πραγματική…γήινη…Τότε θα ανακαλύψω,θα καταλάβω κάπως θολά,ότι έμεινα συνεχώς εδώ,σ’αυτό το μικρό ξενοδοχείο,χωρίς καθόλου…κοινωνικές σχέσεις,υποχρεώσεις αγωνίες η ενοχλήσεις κάθε λογής-για 50 ολόκληρα χρόνια!Μισό αιώνα!Μια ζωή στην ουσία…

Δεν θα θυμάμαι πια ούτε τα ονόματα των ανθρώπων που γνώρισα προτού να έρθω εδώ,ούτε και πως αισθάνεται κάποιος που περιμένει κάποιον άλλον και που....μπορεί να μην έρθει....

Τότε λοιπόν θα ξέρω-κοιτώντας στον καθρέφτη-πως ήρθε για μένα η πρώτη εποχή,για να περπατήσω άλλη μια φορά ΜΌΝΗ μου στην πλατεία,με τον δυνατό άνεμο να με χτυπάει,τον άσπρο ΚΑΘΑΡΌ άνεμο που φυσάει από την άκρη του κόσμου…και ακόμα πιο μακρυά από εκεί,πέρα από τις ψυχρές χαμένες επιφάνειες του διαστήματος,πολύ πιο πέρα από ότι υπάρχει,πέρα μακριά από τις άκριες στον γήινο χώρο…Και τότε θα βγω έξω και θα περπατήσω στην πλατεία.Θα περπατήσω ΜΟΝΗ μου και θα γίνομαι όλο και πιο αδύνατη…Ολοένα και πιο αδύνατη…Πιο αδύνατη…πιο αδύνατη…πιο αδύνατη…πιο αδύνατη…Ώσπου στο τέλος δεν θα χω καθόλου σώμα πια…και ο αέρας θα με σικώσει στα παγωμένα άσπρα του χέρια…για πάντα…και θα με πάρει μακριά!

Θέλω να φύγω…θέλω να φύγω…θέλω να φύγω…