Samuel Beckett

Είναι η εσπευσμένη πορεία ενός ανθρώπου από το δρόμο μέχρι κάποιο δωμάτιο. Καθ’ όλη τη διαδρομή του μία κάμερα–«μάτι», ακολουθεί αδιάκοπα τον ήρωα. Αν ποτέ σχηματίσει γωνία μεγαλύτερη των 450 σε σχέση με την προέκταση της ευθείας στην οποία βαδίζει, γίνεται αντιληπτό, ο πρωταγωνιστής καταλαμβάνεται από άγχος και σπεύδει να κρυφτεί από το «βλέμμα» του. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος (η σκηνή στο δωμάτιο), όπου το «μάτι» πολιορκεί τον ήρωα μέχρι που αποκοιμιέται, ο θεατής παρακολουθεί δύο ανεξάρτητα σύνολα εικόνων διαφορετικής ποιότητας, ώστε να έχει εποπτεία και της αντίληψης του δωματίου από τον πρωταγωνιστή αλλά και αυτού από το «μάτι».
Ένα πρώτο υλικό επίπεδο είναι εκείνο του φόβου και του άγχους της καταδίωξης («σύνδρομο καταδίωξης»)
Στη βάση του πρώτου επιπέδου, αναπτύσσεται η έκθεση στο βλέμμα του ά-λλου, το φαντασιωτικό κατοπτρικό είδωλο του εαυτού μας, αυτός που ο Λακάν ονομάζει μικρός άλλος και είναι όμοιος με εμάς, υποστυλώνοντας την αυτοαντίληψή μας.
Στο τελευταίο επίπεδο, υπάρχει η έκθεση στο βλέμμα του Άλλου. Ο Μεγάλος Άλλος, δηλαδή η συμβολική τάξη των πραγμάτων, που διαμεσολαβεί τις σχέσεις μας , τον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και αποτελεί ένα πεδίο σημαινόντων που μας εγκαλεί ως μεμονωμένα υποκείμενα. Τι άλλο να υπονοεί άλλωστε ο ίδιος ο δημιουργός όταν στις προκαταρτικές του σημειώσεις για το εν λόγω έργο λέει: «Υπάρχω σημαίνει γίνομαι αντιληπτός», από τη συγκρότηση του ατόμου ως υποκείμενο μέσω ενός συνεκτικού Άλλου (και του «βλέμματός του»);