Μερα με τη μερα
Μονος σ'ενα λοφο
Ο αντρας με το ανοητο χαμογελο καθεται τελείως ακινητος
Αλλα κανεις δε θελει να τον ξερει,
Βλεπουν οτι ειναι απλα ενας ανοητος,
Και ποτε δε δινει μια απαντηση
Αλλα ο αγαθός στο λοφο
βλεπει τον ηλιο να δυει,
και τα ματια μες το μυαλο του
βλεπουν τον κοσμο να στριφογυριζει
Καλα στην πορεια του,
με το κεφαλι σένα συννεφο,
Ο ανθρωπος με τις χιλιες φωνες να μιλαει εντελως φωναχτα
Αλλα κανεις δεν τον ακουει
ή τον ηχο που φαινεται να κανει,
και ποτε δεν μοιαζει να δινει σημασια
Αλλα ο αγαθός στο λοφο
βλεπει τον ηλιο να δυει,
και τα ματια μες το μυαλο του
βλεπουν τον κοσμο να στριφογυριζει
Και κανεις δε φαινεται να τον συμπαθει,
κατανοουν τι θελει να κανει,
και ποτε δεν δειχνει τα συναισθηματα του
Αλλα ο αγαθός στο λοφο
βλεπει τον ηλιο να δυει,
και τα ματια μες το μυαλο του
βλεπουν τον κοσμο να στριφογυριζει
γυρω, γυρω, γυρω
Κι αυτος ποτε δεν τους ακουει
Γνωριζει οτι αυτοι ειναι οι ανόητοι
Δεν τον συμπαθουν
Αλλα ο αγαθός στο λοφο
βλεπει τον ηλιο να δυει,
και τα ματια μες το μυαλο του
βλεπουν τον κοσμο να στριφογυριζει
γυρω, γυρω, γύρω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου