Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Albrecht Dürer«Μελαγχολία»


ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ της υπάρξεως, που φιλοσοφεί γνήσια για την ομορφιά, μας έδωσε ο Ντύρερ στην περίφημη κι ανησυχητική του «Μελαγχολία». Σ' ένα μισοσκόταδο, που έν' αστέρι μονάχα φωτίζει τόσο όσο αρκεί για να συγκεντρωθεί κανείς και να μη χαθεί στις εκτυφλωτικές εκτάσεις της ημέρας ή στα θανάσιμα βάθη της νυχτερινής αβύσσου, μια φτερωτή γυναίκα μαζεμένη στον εαυτό της κάθεται. Με το μάγουλο ακουμπισμένο στο χέρι βυθίζει το ακίνητο βλέμμα της σε βάθος, που δεν μπορεί να 'ναι παρά το βάθος του εαυτού της. Τα φτερά της παρέλυσαν απ' την ακινησία. Θα 'λεγες πως μένει ακίνητη από αιώνες και θα μείνει ακίνητη αιώνια. Τόσο την απασχολεί κάποιο άλυτο αίνιγμα. Κανένας ήχος -ούτε το ελαφρότερο τρίξιμο του πολύπτυχου φορέματός της- δεν πρέπει να ταράξει τη συλλογή της. Ο ισχνός σκύλος που μένει κουλουριασμένος δίπλα της, χαμένος μέσα στον απόλυτο σεβασμό της σιωπής, δεν τολμά ούτε το βλέμμα του καν να υψώσει...

Δεν υπάρχουν σχόλια: