Συναντήσεις με την Κική Δημουλά

Eίμαι ένας άνθρωπος που..όταν κάτι με απορρίψει..δεν ρίχνω το φταίξιμο σε εκείνον που με απορρίπτει ή σε αυτό που με απορρίπτει. Λέω ότι είμαι προς απόρριψιν. Αυτό λέγεται ηττοπάθεια. Είναι πραγματικό; Ή μέσα απο αυτό τον θάνατο που συμβαίνει εκείνη την στιγμή ...γιατί είναι ένας στιγμιαίος θάνατος,αλλιός θα έπρεπε να μην έχω ξανασηκωθεί επάνω. Είναι κάτι το οποίον επιτρέπω να συμβαίνει διότι μου δίνει αφορμές να ξεσηκώνομαι, να ψάχνομαι, ν' αναστατώνομαι; Δηλαδή σαν όλη η ανθρωπότης να περιμένει να της δώσω τα συμπεράσματά μου περί του τι είμαι! Αλλά δεν περιμένει καμιά ανθρωπότης να της δώσω τα συμπεράσματά μου περί του τι είμαι..Και ούτε είμαι εγώ ο άνθρωπος ο μελετητής ο οποίος κάθομαι και καταγράφω τις σκέψεις μου τις βαθύτερες ή τα φιλοσοφικά μου παιχνιδάκια.Επομένως,αυτό είναι ένα νοσηρό σύμπτωμα που το πολύ, πολύ, στο κουτρουβάλιασμά του μέσα, να φέρει στην επιφάνεια το μισοπτώμα κάποιου στίχου που εγώ τραβάω έξω από την αμμουδιά και του δίνω το φιλί της ζωής...