ΣΕΜΝΟΤΗΣ-ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Τὴν ὀμορφιὰ ποὺ κλείνω μέσα μου
κανεὶς δὲν θέλω νὰ τὴ νοιώσει.
Δὲ θὰ μποροῦσε νὰ τὴ σίμωνε
χωρὶς γι’ αὐτὸ νὰ τὴ πληγώσει.

Ἔχω ἕνα κρίνο, κρίνο ὁλάνοιχτο
χωρὶς καμμιὰ σκιὰ στὴν ὄψη.
Καμμιὰ ἡδονὴ δὲν ἐπεθύμησε
νὰ τὸ φιλήσει, νὰ τὸ κόψει.

Ἔχω ἕνα ρόδο ποὺ ζυγιάζεται
πάνω στὴν ἴδια του τὴ φλόγα
κ’ εἶναι σὰ νἄγινε ὁλοκαύτωμα
καὶ νὰ σιωποῦσε καὶ νὰ εὐλόγα.

Μία μαργαρίτα ποὖνε ἀμφίβολη
μ’ ὅλο τὸ ναὶ ποὺ λέει ἡ καρδιά της.
Μόνον ἀφήνει νὰ λικνίζεται
παθητικὰ τὴν ὀμορφιά της.

Κι’ ἄλλα λουλούδια ποὖνε σύμβολα
κι’ ἄλλα μονάχα ποὺ μεθοῦνε,
μὰ τόσο εἶνε ὅλα λεπτοκάμωτα,
φανταστικὰ μόνον ἀνθοῦνε.

Τὴν ὀμορφιὰ ποὺ κλείνω μέσα μου
κανεὶς ποτὲ δὲ θὰ τὴ νοιώσει.
Κι’ ἂν τὴν πληγώσει θἆναι ἀνίδεος
κι’ οὔτε γι’ αὐτὸ θὰ μετανοιώσει.