Edgar Allan Poe * Alone *

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ-ΠΟΥ ποτέ δεν έζησα
όπως άλλοι έζησαν-εγώ δεν είδα
αυτό που οι άλλοι είδαν.

Δεν μπόρεσα να φέρω τα πάθη μου
απ' την ίδια Άνοιξη
απ' την ίδια Πηγή
δεν πήρα την θλίψη μου.

Δεν μπορούσα να ξυπνήσω την καρδιά μου
ν 'απολαύσει στην ίδια χροιά
Και όλα όσα αγάπησα- τ' αγάπησα μόνος. 

ΤΟΤΕ, ΣΤΑ παιδικά μου χρόνια, στην αυγή
της πιο ανήσυχης ζωής
πήρα απ' το κάθε μονοπάτι,του Καλού
και του αρρώστου
το μυστήριο που κουβαλώ ακόμα
απ' τον χείμαρρο-ή την βρύση
απ' τον κόκκινο γκρεμό του βουνού
απ' τον ήλιο που τον περιτριγυρίζω
μέσ ' ένα φθινόπωρο βαμμένο χρυσό
απ'την αστραπή στον ουρανό
καθώς με τραβάει να πετάξω
απ' τον κεραυνό και την καταιγίδα
και το σύννεφο που πήρε το σχήμα
(όταν ο υπόλοιπος παράδεισος ήταν θλιμμένος)
ενός δαίμονα στην θέασή μου.