Μια πίκρα (Καημοί της Λιμνοθάλασσας) Κωστής Παλαμάς

Τα πρώτα μου χρόνια τ΄αξέχαστα τάζησα
κοντά στ΄ακρογιάλι,
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά τη μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα
των πρώτων μου χρόνων κοντά στ΄ακρογιάλι,

στενάζεις, καρδιά μου, το ίδιο αναστέναγμα:
Να ζούσα και πάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Μια μένα είν΄η μοίρα μου, μια μένα είν΄η χάρη μου,
δε γνώρισα κι άλλη:
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη.


Και να! μέσ᾿ στον ύπνο μου την έφερε τ᾿ όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχὴ και την ήμερη,
τη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα
της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη,
που δεν μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
πανώριο ξαγνάντεμα, κοντά στ΄αγκρογιάλι;

Μια πίκρα είν΄αμίλητη, μια πίκρα ειν΄αξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν΄άσβηστη και μες στον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στ΄ ακρογιάλι.